Pas çdo kafshate prej të njëjtit ushqim, gjendrat e shijes dërgojnë në tru sinjale gjithnjë e më të dobta se të parat, duke bërë që ai ushqim të shijojë më pak. Prandaj vera luan një rol të rëndësishëm, përveç se kënaq ajo vetë. Pastron krejtësisht gojën duke u kombinuar në mënyrë harmonike me ushqimin. E kështu çdo kafshatë është më e mirë sa e para.
Një shkrim tejet origjinal, pak ditë pas festave të fundvitit, nga Daniele Cernilli, mbi shoqërimet e ushqimit dhe verës, më kujton se argumenti vlen jo vetëm për kohë festash, por përgjatë gjithë këtij viti …edhe më tej akoma. Jetojmë në një kohë kur kompleksiteti e shumëllojshmëria e pjatave dhe gatimeve lulëzon si kurrë ndonjëherë më parë. Kudo në metropole, krahas kuzhinës tradicionale, gjejmë atë të huazuar nga vendet fqinje. Gjejmë kuzhinën e ndikuar gjithnjë e më shumë nga kultura të tjera, nouvelle cuisine, apo fusions gastronomike, kuzhinë orientale e kështu me rradhë. E tashmë, edhe në Tiranë, të gjesh shoqërimin më të mirë për ushqimin e zgjedhur apo shërbyer, është një sfidë jo fort e lehtë. E po t’i shtosh edhe arrogancën me të cilën jo pak herë ndeshesh teksa të shërbejnë në restorante të kryeqytetit, procesi bëhet i vështirë edhe më. Të paktën kështu del në pah jo pak herë, teksa diskuton me miq.
Disa e konsiderojnë një nga veprimtaritë më të sofistikuara çështjen e shoqërimit ideal të verës me ushqimin. Të tjerë, si pijedashësit më radikalë, i dedikojnë vetëm një interes minimal. Por, për një kategori të ndërmjetme, kombinimet janë një mjet për t’u hedhur në botën e verës.
Dallim kryesor është ai midis atyre që besojnë në një teori të vërtetë të kombinimeve dhe ata që kanë një qasje më konkrete dhe empirike . Të parët e marrin këtë çështje shumë seriozisht. Në Itali, shumë vite më parë, në fillim Prof. Mercadini e më pas Piccinardi, u përpoqën të përpunonin një teori të plotë, bazuar në shijime, analiza ndijore, grafiqe etj. Tepër interesante, por që kërkonte një punë të gjatë parapërgatitore përpara çdo kombinimi. Përdoruesi nevojitej të zotëronte kompetenca të konsiderueshme në fushën e shijimit dhe degustimit, si dhe njohuri mbi produkte e të gatuarit. Shkurt, punë profesionistësh të vërtetë, jo për shijuesin e thjeshtë.
Në anën tjetër tjetër kemi ‘’praktikët’’, siç i quan Cernilli, ata që mendojnë se gjëja më e mirë është mungesa e rregullave, pra improvizim. Apo të thjeshtëzosh duke u bazuar vetëm në kombinime tradicionale, gjë që shpeshherë rezulton e pamjaftueshme. Elizabeth e Cyril Ray të shkollës angleze mbështesin tezën që secili duhet të drejtohet nga instikti dhe shqisat e tij dhe se çdo zgjedhje është krejtësisht subjektive.
E ja ku vijmë tek mbështetësit e teorisë së përputhjes së ngjyrave. Për ta, ushqimi duhet të analizohet për sa i përket ngjyrës dhe të shoqërohet me një verë kromatikisht të ngjashme. Gatime të bardha me verëra të bardha, rozë me verëra roze’, të kuqe me të kuqe, verëra të kuqe më të errëta në shegë, me gatime që kërkojnë orë të tëra. Më tej, myk me myk, e pra një verë e bardhë e ëmbël përftuar nga rrush me myk të quajtur xhentil’’ me djathrat e ashtuquajtur blu. Të kuqe të errëta e të ëmbla me çokollatë, verërat me gaz me të fërguara e kështu me radhë. Një teori e thjeshtë, shumë e kuptueshme, ndoshta jo tepër e saktë, por me të cilën vështirë se gabon. Me këtë kriter, të paktën syri do të ndihej i rehatuar. Na ftojnë të provojmë për të besuar!
*Andi Qinami ka studiuar drejtësi në Universitetin e Barit dhe ka qenë anëtar i Dhomës kombëtare të avokatisë prej vitit 2009. Interesi për çështjet e kohës, të drejtën e Bashkimit Evropian, dhe pasioni për verën dhe distilatet e romanet historike e kanë shoqëruar gjatë gjithë eksperiencave me sektorin privat dhe atë publik brenda dhe jashtë vendit. Ka bashkëpunuar me të përjavshmen ‘’Klan’’ dhe është ideues i kategorisë Nunc est bibendum në bota.al. Ky artikull është shkruar posaçërisht për agroweb.org.
